برنامه هسته‌ای ایران اولویت اول دولت‌های غربی در دهه گذشته بوده است. از سال 2006 نظام ظالمانه تحریم‌ها شکل گرفت. در 24 نوامبر 2013، اعضای ثابت شورای امنیت سازمان ملل به همراه آلمان (گروه 1+5) از تکرار اشتباهات گذشته پرهیز کرده و از طریق مذاکره واقعی و صادقانه به مهم‌ترین توافق در پرونده هسته‌ای ایران رسیدند. بر اساس این توافق ایران غنی‌سازی اورانیوم بیش از ۵ درصد را متوقف کرده، ذخایر اورانیوم خود را محدود کرده و امکان دسترسی بیشتر به تأسیسات اتمی خود را برای بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) فراهم می‌کند. بعلاوه، ایران از انجام فعالیت‌های بازفراوری اجتناب کرده و توسعه بیشتر تأسیسات آب‌سنگین اراک را متوقف می‌کند. در عوض، 1+5 تحریم‌های جدیدی را تصویب نکرده و تحریم‌های محدودی را نیز برمی‌دارد. علیرغم این پیشرفت تاریخی، این سؤال باقی می‌ماند که آیا ایران و شرکای مذاکرات از این فرصت تاریخی برای رسیدن به راه‌حلی جامع و پایدار در شش ماه تا یک سال آینده استفاده خواهند کرد یا خیر.
توافق ژنو زمینه را برای توافق نهایی آماده می‌کند که می‌تواند برای تمام گروه‌های درگیر مفید باشد. برای یک توافق نهایی موفق باید پنج نکته رعایت شود
اندیشکده آلمانی: راه حل نهایی مناقشه هسته‌ای ایران چیست؟ – حسین موسویان – اشراف – ۲۴ آذر ۱۳۹۲
