از زمان انقلاب ۱۳۵۷ و بخصوص در ۱۶ سال اخیر، “جناح گرایی” یکی از خصوصیات فضای سیاسی داخلی ایران بوده است. این پدیده بعد از پیروزی جناح چپ انقلاب تحت عنوان جدید «اصلاح طلبان» در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ شدت گرفت. در طول هشت سال ریاست جمهوری سید محمد خاتمی از ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴، جناح راست انقلاب تحت عنوان جدید «اصولگرایان» یا در اصطلاح غرب «محافظه کاران»، به شدت منزوی شد ند. سید محمد خاتمی با اینکه با این جناح گرایی موافق نبود، نمی توانست جلوی موج تغییرات توسط دولت متشکل از اصلاح طلبان را بگیرد. همین مسئله باعث انزوا و دلخوری اصولگرایان از تجربه حکومت اصلاح طلبان شد.
ظهور اعتدال گرایان در ایران – حسین موسویان – المانیتور – ۱۴ تیر۱۳۹۲
